«Kou is een emotie.. Zit tussen je oren!» grapt mijn duikmaat als we over een zon overgoten Oostvoornemeer kijken. Het is negen graden onder nul.
Ik probeer me een voorstelling te maken hoe het hier vroeger geweest moet zijn. Voor onze voeten ligt een waar scheepskerkhof onder het zand verscholen. In het verleden was hier de beruchte ondiepe passage van de Noordzee, naar de haven van Rotterdam. Op deze plek verloren 14 zeelieden het leven toen het stalen stoomschroefschip Littlebeck in zwaar weer vastliep, en door de golven overwonnen werd. Zeventien jaar later, in 1903, strandt de stoomtrawler Germaine op dezelfde zandbank in de Maasmonding en verliest eveneens het gevecht tegen de elementen.
De restanten van deze schepen zijn ons doel voor vandaag. De stoommotor van de Germaine is het anker van de grote gele boei oost van ons. Het plan is om bij deze boei af te dalen en over de bodem terug naar de steiger van slag Baardmannetje duiken. We maken ons klaar voor de duik. Er wordt extra onderkleding aangetrokken en extra lood op de set geplaatst. Ook gebruiken we vandaag drooghandschoenen om de handen comfortabel warm houden.
Afgesproken wordt dat we na maximaal 45 minuten de terugweg aanvangen. We verwachten dat ons na de duik nog een fikse afkoeling te wachten staat.
Afgesproken wordt dat we na maximaal 45 minuten de terugweg aanvangen. We verwachten dat ons na de duik nog een fikse afkoeling te wachten staat.
Het water is lekker helder als we met z’n vieren naar de boei zwemmen. Aan de oppervlakte kunnen we delen van het wrak al zien liggen. Na het afdalen ontspan ik me met een zucht en realiseer me dat dit de genomen moeite dubbel en dwars waard is. Wat is het prachtig om in het heldere water tussen al de wrakdelen rond te scharrelen. Het motorblok is een groot herkenbaar apparaat waarvan de krukas open en bloot te bezichtigen is. Dit is het meest oostelijk gelegen deel van het wrakveld.
Een stukje west komen we bij de kiel van de Germaine. Grote stukken beplating en spanten komen uit de diepte over de zandhelling omhoog. De schroef ligt beneden naast de kiel wat verborgen in het zand. Op de weg naar boven steken her en der stukken staal uit het zand. Boven ons breken de zonnestralen door de oppervlakte en met het groen blauwe water maakt dit het plaatje betoverend. Een teamlid steekt zijn duim omhoog wat voor ons alle vier betekent dat we terug naar de steiger gaan. Ondiep duiken we langs de brokstukken van de Littlebeck.
Alleen de uit het zand stekende wrakstukken herinneren nog aan de ramp van ruim een eeuw geleden. Onder de steiger worden we begroet door twee forellen. Deze vissoort is in het meer uitgezet en kan zich, ondanks het hoge zoutgehalte van de plas, redelijk handhaven.
Als we het water uitstappen, wordt één van ons direct door de kou gegrepen. Een lek droogpak blijkt de reden te zijn van de duim. We strippen hem uit zijn natte kleding en helpen hem in een warm kloffie te komen. Gelukkig had hij op tijd aangegeven de duik af te breken. Onder deze omstandigheden moet je onderkoeling serieus nemen. We trekken onze stijf bevroren pakken uit en kruipen even later de warme auto’s in. Bij slag Stormvogel sluiten we de duik af met een lekker warm hapje eten en drinken. De geschiedenis van de wrakken, de weersomstandigheden en het prachtige onderwaterpanorama maken ook van deze duik in de winter een bijzondere ervaring.
Foto's: Cor Kuyvenhoven
